(485 π.Χ. - 406 π.Χ.), υπήρξε τραγικός ποιητής και ένας από τους τρεις μεγάλους δασκάλους του Αττικού δράματος στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Υπήρξε ένας πολυτάλαντος άνθρωπος αφού πέραν από την πρωτοφανή του αγάπη του για τη θάλασσα, ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική, τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη μουσική και ναι, με τον αθλητισμό, αφού έλαβε μέρος σε αγώνες στο παγκράτιο (είδος ελεύθερης πάλης) και στην πυγμή (πυγμαχία) όπου και νίκησε ακόμη και στους Παναθήναιους γυμνικούς αγώνες.

Στο κενοτάφιο του υπήρχε το επίγραμμα «Της δόξας του Ευριπίδου, μνήμα η Ελλάς ολόκληρος”. Οι Αθηναίοι ανάγειραν κενοτάφιο διότι οι Μακεδόνες, που τιμητικώς τον φιλοξενούσαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αρνήθηκαν να παραδώσουν τη σωρό του και τον έθαψαν με αρμόζουσες τιμές στη Μακεδονία.

Το γένος του ποιητή δεν ήταν επιφανές, όπως των άλλων τραγικών. Γονείς του φέρονται ο Μνήσαρχος (σκωπτικώς κάπηλος=ταβερνιάρης) και η Κλειτώ (σκωπτικώς λαχανοπώλιδα).