Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού τον οποίο είχε φιλοξένησει πολλές φορές στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Στην τελευταία του επίσκεψη ο Λάζαρος ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες. Ο Ιησούς παρηγόρησε τις αδελφές του, Μάρθα και Μαρία και ζήτησε να δει το τάφο. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: «Λάζαρε, Δεύρο (βγες) έξω».

Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε τον επίγειο βίο του στην Κύπρο όπου κατέφυγε για να αποφύγει τους διωγμούς των Ιουδαίων. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κιτίου (σημερινή Λάρνακα της Κύπρου) από τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα. Πέθανε στα το 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Το λείψανο του επειδή θεωρήθηκε πολύ σημαντικό μετεφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Αυτοκράτορα Λέοντα το Σοφό.

Πάνω από τον τάφο του στη σημερινή πόλη της Λάρνακας, κτίστηκε ο σημερινός μεγαλοπρεπής ναός.

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.