(340 – 285 π.Χ.) Γιός του Τήλεφου, πολύ γνωστός, αρχαίος Έλληνας, ελεγειακός ποιητής της Αλεξανδρινής εποχής, του 3ου αιώνα π.Χ. από την Κω.

Υπήρξε διδάσκαλος του Πτολεμαίου Β'. Έγραψε πολλά επιγράμματα και ελεγείες, δασώθηκαν όμως μόνο 16 επιγράμματα. Ας όψονται αυτοί που τα κατέστρεψαν. Θεωρείται από τους κορυφαίους του είδους.

Η ελεγεία είναι είδος αρχαίου Ελληνικού ποιήματος που αναπτυσσόταν σε δίστιχες στροφές και που αρχικά είχε χαρακτήρα θρησκευτικού ύμνου. Συνήθως οι ελεγείες στην αρχαία Ελλάδα απαγγέλλονταν ή τραγουδιόντουσαν με συνοδεία αυλητών. Στην εξέλιξη τους περιέλαβαν κι άλλες μορφές όπως, αγάπης, επιγραμματικές, έρωτα, ηθοπλασίας, θριάμβου, λύπης, σοφιστικές, κτλ.

Χαρακτηριστικότερο, κλασικό παράδειγμα ελεγείας αποτελεί το, παγκόσμια γνωστό και περίφημο επίγραμμα των πεσόντων Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες που συνέγραψε ο Σιμωνίδης ο Κείος:

Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε
κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.

(Σε νεοελληνική μετάφραση - Ω ξένε, ανάγγειλε στους Λακεδαιμόνιους (Σπαρτιάτες) ότι εδώ ταφήκαμε, ακολουθώντας τα διδάγματά τους.)