Στις 15 Αυγούστου 1461 μ.Χ., ο Μωάμεθ ο πορθητής μετά από σκληρή πολιορκία κατάλαβε την πρωτεύουσα των Μεγάλων Κομνηνών, την Τραπεζούντα. Έπεσε και η τελευταία ύστατη ισχυρή έπαλξη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Ο Μωάμεθ πρότεινε στον αυτοκράτορα Δαβίδ ή να απαρνηθεί την πίστη του και να μείνει ζωντανός ή να θανατωθούν αυτός και όλη η οικογένειά του. Ο Δαβίδ επέλεξε τη δεύτερη λύση λέγοντας στον Μωάμεθ ότι: «Κανένα μαρτύριο δεν πρόκειται να με φέρει στο σημείο να απαρνηθώ την πατρίδα μου και την πίστη των πατέρων μου». Έτσι, την 1η Νοεμβρίου 1461, πέρασε ο Δαβίδ μαζί με την οικογένεια του στην αιωνιότητα.

Πρέπει να τιμούμε την ημέρα του μαρτυρίου του για να τονίζουμε σε όλους, Έλληνες και ξένους, ότι τα παιδιά των ξεριζωμένων, όσο περνούν τα χρόνια, όχι μόνο δεν ξεχνούν αλλά με ιερό δέος και με καρδιά γεμάτη αγωνιστικότητα, εγκύπτουν στην προγονική ιστορία, την σπουδάζουν και αντλούν διδάγματα, αξίες και δύναμη και προχωρούν και διαπλέουν σ’ όλον τον κόσμο με την «Ἀργώ» που δεν σταμάτησε το ταξίδι της.

Τα παιδιά των Ποντίων, και μαζί τους ο απανταχού Ελληνισμός δεν ξεχνούν, διότι ηχεί μέσα τους η φωνή των Πατέρων τους, όπως την διασάλπισε ο αείμνηστος Λεωνίδας Ιασωνίδης: «Ξηρανθήτω ἡμῖν ὁ λάρυγξ, ἐάν ἐπιλαθόμεθά σου ὦ πάτριος ποντία γῆ».