Μαρτύρησε δια λιθοβολισμού.
Ίσως να πρόκειται περί του Αγίου Εβόρη

Όνομα:	Εβόρη
Ετυμολογία:	Υπό διερεύνηση

Η Ενόη και η Εβόρη μαρτύρησαν και οι δύο δια λιθοβολισμού. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τους Αγίους Ενόη και Εβόρη.

Όνομα:	Ενόη
Ετυμολογία:	Υπό διερεύνηση

Μαρτύρησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Συνελήφθη επειδή ήταν χριστιανή στην Σκυθούπολη της Παλαιστίνης και αφού την έσυραν γυμνή μέσα στην πόλη, τελικά την έκαψαν ζωντανή.

Όνομα:	Μαναθώ
Ετυμολογία:	Ίσως από την αρχαία ελληνική λέξη 'θως' που σημαίνει τσακάλι και να εννοεί τη μάνα των τσακαλιών.

Διακεκριμένος πολιτικός του Βυζαντίου και ευσεβέστατος χριστιανός. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τα ηθικά και πολιτικά του χαρίσματα, του έδωσε το αξίωμα του πατρικίου και τον διόρισε Δούκα και Αυγουστάλιο της Αλεξανδρείας.

Φαίνεται ότι καταδικάστηκε για παράνομες ενέργειες τις οποίες αρνήθηκε να διακόψει και εκτελέστηκε το 363 μ.Χ.

Όνομα:	Αρτέμιος
Ετυμολογία:	Από το όνομα της θεάς 'Άρτεμις' που ίσως να είναι αρχαιότερο του Μυκηναϊκού πολιτισμού έτσι που δεν κατέστη ακόμη δυνατόν να ετυμολογηθεί. Πιθανολογείται όμως ότι μπορεί να προέρχεται από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα 'αρτεμέω' = είμαι αρραγής, άρτιος, υγιαίνω. Στον Κρατύλο του Πλάτωνα ο Σωκράτης ισχυρίστηκε ότι η Άρτεμις πήρε το όνομα της από την ακεραιότητα (αρτεμές) του χαρακτήρα της και την σεμνότητά της, διότι επιθυμούσε την παρθενία της. Η κατάληξη -ίσιος δηλώνει ότι ανήκει στην θεά.

Μαρτύρησε δια λιθοβολισμού.

Όνομα:	Εβόρης
Ετυμολογία:	Υπό διερεύνηση

Ηγούμενος στην Περσία, μαρτύρησε το 341. Βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε με τους δώδεκα μοναχούς του στο Ιστάρ ‘Ishtar’ κατά τη διάρκεια της δίωξης του Σαπόρ ‘Sapor’. Ίσως είναι ο ίδιος με τον ηγέτη μιας ομάδας που εκτελέστηκε στην Περσεπόλη το 342 και μνημονεύεται στις 20 Οκτωβρίου

Όνομα:	Ουσταχανάς
Ετυμολογία:	Από τα Τουρκικα 'usta'=υπεύθυνος και 'han'=πανδοχείο και σημαίνει τον ηγούμενο.

Δεν υπάρχει αγία με τέτοιο όνομα. Παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο ανδρικό.

Όνομα:	Άρτεμις
Ετυμολογία:	Από το όνομα της θεάς 'Άρτεμις' που ίσως να είναι αρχαιότερο του Μυκηναϊκού πολιτισμού έτσι που δεν κατέστη ακόμη δυνατόν να ετυμολογηθεί. Πιθανολογείται όμως ότι μπορεί να προέρχεται από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα 'αρτεμέω' = είμαι αρραγής, άρτιος, υγιαίνω. Στον Κρατύλο του Πλάτωνα ο Σωκράτης ισχυρίστηκε ότι η Άρτεμις πήρε το όνομα της από την ακεραιότητα (αρτεμές) του χαρακτήρα της και την σεμνότητά της, διότι επιθυμούσε την παρθενία της. Η κατάληξη '-ισία' δηλώνει ότι ανήκει στην θεά.

Ο Ενόης και Εβόρης μαρτύρησαν και οι δύο δια λιθοβολισμού. Ορισμένοι Συναξαριστές τους αναφέρουν σαν Αγίες Εβόρη και Ενόη. Ίσως πάλι, να πρόκειται περί των μαθητών του Αγίου Μίλου, Εβόρη και Σενοεί.

Όνομα:	Ενόης
Ετυμολογία:	Υπό διερεύνηση

Σημείωση από τα σχετικά για την οσία Ματρώνα την Χιοπολίτιδα:

Επειδή στα γυναικεία μοναστήρια συνήθιζαν να αποκαλούν την ηγουμένη κυρά, επικράτησε μέχρι και σήμερα να καλούμε την Οσία Ματρώνα, Αγία Κυρά και από αυτό προέρχονται και τα ονόματα Κυράτσω και Κερασιά που εορτάζουν σήμερα.

Όνομα:	Κερασία
Ετυμολογία:	Από το ομώνυμο φυτό κερασιά.

Για χριστιανική εορτή παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο γυναικείο

Όνομα:	Κεράσιος
Ετυμολογία:	Από το ομώνυμο φυτό κερασιά.

Σημείωση από τα σχετικά για την οσία Ματρώνα την Χιοπολίτιδα:

Επειδή στα γυναικεία μοναστήρια συνήθιζαν να αποκαλούν την ηγουμένη κυρά, επικράτησε μέχρι και σήμερα να καλούμε την Οσία Ματρώνα, Αγία Κυρά και από αυτό προέρχονται και τα ονόματα Κυράτσω και Κερασιά που εορτάζουν σήμερα.

Όνομα:	Κυράτσω
Ετυμολογία:	Από την Ελληνική λέξη 'κυρά'

Κατ' οικονομία γιορτάζει του αγίου Αρτέμιου

Όνομα:	Διάνα
Ετυμολογία:	Εξελληνισμένος τύπος του λατινικού ονόματος της Θεάς Αρτέμιδος Diana.

Η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου 787 μ.Χ., με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Ειρήνης, η όποια ασκούσε χρέη αντιβασιλέως. Υπό την προεδρία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Ταρασίου (βλέπε 25 Φεβρουαρίου) συγκεντρώθηκαν τριακόσιοι πενήντα ορθόδοξοι επίσκοποι, και σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι δεκαεπτά ιεράρχες, οι όποιοι αποκήρυξαν την αίρεση των εικονομάχων.

Πλάι στους αντιπροσώπους του Πάπα Ρώμης και των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, οι μοναχοί οι όποιοι υπέφεραν δεινούς διωγμούς επί βασιλείας των εικονομάχων αυτοκρατόρων Λέοντος Γ’ Ίσαύρου (717 – 741 μ.Χ.) και Κωνσταντίνου Ε’ Κοπρωνύμου (741 – 775 μ.Χ.) αποτελούσαν έντονη παρουσία· ήταν περίπου εκατόν τριάντα έξι.

Μετά από επιμελή προετοιμασία, οι Πατέρες της Συνόδου αναθεμάτισαν τους αιρετικούς, οι όποιοι για περισσότερα από πενήντα έτη απαγόρευαν στους ορθόδοξους χριστιανούς να τιμούν τις σεπτές εικόνες του Χρίστου και των αγίων Του διότι αυτό αποτελούσε δήθεν ειδωλολατρία. Έθεσαν έτσι τέρμα στην πρώτη περίοδο της εικονομαχίας, η οποία όμως ξέσπασε εκ νέου λίγα χρόνια αργότερα επί Λέοντος Ε’ Αρμενίου (813 – 820 μ.Χ.) και δεν σταμάτησε οριστικά παρά το 843 μ.Χ., χάρις στην αυτοκράτειρα Θεοδώρα και στον πατριάρχη άγιο Μεθόδιο (βλέπε 14 Ιουνίου). οι άγιοι Πατέρες αναθεμάτισαν τους αιρετικούς πατριάρχες Αναστάσιο, Κωνσταντίνο και Νικήτα, αποκήρυξαν τη δήθεν οικουμενική σύνοδο που συνεκλήθη στο ανάκτορο της Ιερείας με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Ε’ το 754 μ.Χ., και κήρυξαν αιωνία τη μνήμη των άγιων υπερμάχων της Ορθοδοξίας: του πατριάρχου αγίου Γερμανού (715 – 730 μ.Χ.) [βλέπε 12 Μαΐου], του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (βλέπε 4 Δεκεμβρίου), του Γεωργίου Κύπρου, και όλων όσοι είχαν υποστεί βασάνους και εξορίες ως υπέρμαχοι των αγίων εικόνων. Στον Όρο της πίστεως που ανέγνωσαν στην έβδομη και τελευταία συνεδρία της Συνόδου, οι Πατέρες διεκήρυξαν:

«Ορίζομεν συν ακριβεία πάση και εμμελεία, παραπλησίως τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδος και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς· της τε του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος, και της αχράντου δεσποίνης ημών της αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε αγγέλων, και πάντων άγιων και οσίων ανδρών. Όσω γάρ συνεχώς δι’ εικονικής ανατυπώσεως ορώνται, τοσούτον και οι ταύτας θεώμενοι διανίστανται προς την των πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν, και ταύταις ασπασμόν και τιμητικήν προσκύνησαν απονέμειν, ου μην την κατά πίστιν ημών αληθινήν λατρείαν, η πρέπει μόνη τη θεία φύσει - αλλ’ ον τρόπον τω τύπω του τιμίου και ζωοποιού σταυρού και τοις αγίοις εύαγγελίοις και τοις λοιποίς ιεροίς αναθήμασι, και θυμιαμάτων και φώτων προσαγωγήν προς την τούτων τιμήν ποιεισθαι, καθώς και τοις αρχαίοις εύσεβώς είθισται. η “γαρ της εικόνος τιμή έπι το πρωτότυπον διαβαίνει”, και ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν. Ούτω γαρ κρατύνεται η των άγιων Πατέρων ημών διδασκαλία, είτουν παράδοσις της Καθολικής Εκκλησίας, της από περάτων εις πέρατα δεξαμένης το ευαγγέλιον».

Οι άγιοι Πατέρες ως εκ τούτου απεδείχθησαν υπέρμαχοι όχι μόνον των αγίων εικόνων αλλά, στην ουσία, αυτού του ιδίου του μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού: «Πάλαι μεν ο Θεός ο ασώματος τε και ασχημάτιστος ουδαμώς εικονίζετο, νυν δε σαρκί οφθέντος Θεού και τοις ανθρώποις συναναστραφέντος εικονίζω Θεού το ορώμενον. Ού προσκυνώ τη ύλη, προσκυνώ δε τον της ύλης δημιουργόν, τον ύλην δι’ εμέ γενόμενον και εν ύλη κατοικήσαι καταδεξάμενον και δι’ ύλης την σωτηρίαν μου εργασάμενον, και σέβων ου παύσομαι την ύλην, δι’ ης η σωτηρία μου είργασται». Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ο Λόγος του Θεού την θέωσε χωρίς εκείνη να χάσει τα ιδιώματά της. Γι’ αυτό τον λόγο, ενώ εν τη δόξα Του είναι ακατάληπτη στις αισθήσεις μας, η ανθρώπινη φύση του Σωτήρος δύναται ωστόσο να αποτυπωθεί. η εικόνα του Χριστού - την πιστότητα της οποίας φυλάσσει η παράδοση της Εκκλησίας - καθίσταται κατά συνέπεια αληθής παρουσία του θεανθρώπινου προτύπου της, αγωγός χάριτος και αγιασμού σε όσους με πίστη της απονέμουν τιμητική προσκύνηση.

Η δεύτερη Σύνοδος της Νικαίας είναι η έβδομη και τελευταία Οικουμενική Σύνοδος που αναγνωρίζει η Ορθόδοξος Εκκλησία. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συγκληθούν στο μέλλον άλλες οικουμενικές Σύνοδοι, άλλα ότι ως έβδομη η Σύνοδος της Νικαίας συμπληρώνει τον αριθμό που μέσα στην Αγία Γραφή αντιπροσωπεύει την τελειότητα και ολοκλήρωση (π.χ., Γεν. 2, 1-3). Σφραγίζει το πέρας της περιόδου των δογματικών συγκρούσεων, που επέτρεψαν στην Εκκλησία να διευκρινίσει με σαφείς και ακριβείς ορισμούς τα όρια της ορθοδόξου πίστεως. Εφεξής, κάθε αίρεση δύναται και θα δύναται να αναχθεί σε μία από τις πλάνες που αναθεμάτισε η Εκκλησία στις οικουμενικές συνόδους, από την πρώτη (325 μ.Χ.) έως την έβδομη (787 μ.Χ.) εν Νικαία Σύνοδο.

Όνομα:	Οικουμενία
Ετυμολογία:	Από την αρχαία Ελληνική λέξη 'οικουμένη' και σημαίνει την παγκόσμια

Έζησε επί βασιλείας Λέοντος του Σοφού και Κωνσταντίνου Προφυρογέννητου. Για την αγιότητα της ζωής του, κατατάχθηκε στους Αγίους της εκκλησίας της Τραπεζούντας.

Όνομα:	Βασίλειος
Ετυμολογία:	Από το επίθετο βασίλειος,-α, -ον και σημαίνει "αυτός που ανήκει στο βασιλιά".

Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν επί Μαξιμιανού (286-305). Και ο μεν Αντωνίνος ήταν γέροντας, οι δε υπόλοιποι τρεις, νέοι. Συνελήφθησαν επειδή ήταν χριστιανοί, από κάποιον Μάζο στην Καισαρεία και αποκεφαλίστηκαν. Μαζί τους μαρτύρησε και η Αγία Μαναθώ.

Όνομα:	Γερμανός
Ετυμολογία:	Από τη Λατινική λέξη ‘germanus’=ομογάστριος, αυτάδελφος, γνήσιος αδελφός. Σήμερα συνηθίζεται να εννοεί αυτόν που κατάγεται από την Γερμανία.

Ο Ζεβινάν από την Συρία μαρτύρησε μαζί με τους Γερμανό, Νικηφόρο, Αντωνίνο και Μαναθώ στην Συρία του 3ου αι. μ.Χ. Συνελήφθησαν για προσυλιτισμό και καταστροφές σε ναούς, βωμούς και άλλων ιερών των Ελλήνων και επειδή αρνήθηκαν να σταματήσουν δικάστηκαν και εκτελέστηκαν.

Όνομα:	Ζεβινάς
Ετυμολογία:	Πιθανώς αρχαίο Ελληνικό, όμως υπό περαιτέρω διερεύνηση

Οι Άγιοι αυτοί μαρτύρησαν επί Μαξιμιανού (286-305). Και ο μεν Αντωνίνος ήταν γέροντας, οι δε υπόλοιποι τρεις, νέοι. Συνελήφθησαν επειδή ήταν χριστιανοί, από κάποιον Μάζο στην Καισαρεία και αποκεφαλίστηκαν. (Η μνήμη τους επαναλαμβάνεται και την 12η Νοεμβρίου, μαζί με την Αγία Μαναθώ).

Όνομα:	Νικηφόρος
Ετυμολογία:	Από το νίκη και το φέρω και σημαίνει αυτόν που φέρνει τη νίκη, τον τροπαιοφόρο.

Το αρχικό της όνομα ήταν Μαρία και γεννήθηκε στο χωριό Βολισσός της Χίου.
Όταν πέθαναν οι γονείς της χειροτονήθηκε μοναχή και μετονομάσθηκε Ματρώνα. Εξελέγη ηγουμένη και υπό τις οδηγίες της η αδελφότητα ζούσε με πολλή εγκράτεια, υπακοή και ευσέβεια. Το 1462 η Ματρώνα πέθανε, αφού έζησε ζωή πραγματικά αγία. Σημείωση: Επειδή στα γυναικεία μοναστήρια συνήθιζαν να λέγουν την ηγουμένη κυρά, επικράτησε μέχρι και σήμερα να καλούμε την Οσία Ματρώνα, Αγία Κυρά και από αυτό προέρχονται και τα ονόματα Κυράτσω και Κερασιά που εορτάζουν σήμερα.

Όνομα:	Ματρώνα
Ετυμολογία:	Από την αρχαία Ελληνική λέξη μήτρα = μητέρα και εννοεί την αφιερωμένη στην μητέρα των θεών, στην δε χριστιανική θρησκεία στην μητέρα του Ιησού.

Aσκήτευσε στη νήσο Κεφαλληνία.

Όνομα:	Γεράσιμος
Ετυμολογία:	Από την αρχαία Ελληνική λέξη γέρας=έπαθλο και σημαίνει "βραβευμένος".