|
|
Τραγουδιστής: Στίχοιμα
Συνθέτης: Marina
Στιχουργός: X-plicit
Χρονολογία: 2012
Ξεκινήσαμε μια μέρα από τους τόπους του τίποτα,
με βάρκες που χάθηκαν στον ορίζοντα,
κάποιοι από μας γίνανε ένα με τα κύματα,
κι άλλοι κάνανε στην Ευρώπη τα πρώτα βήματα,
νιώσε μας στέγη δουλειά κι αγάπη δώσε μας,
είμαστε αδύναμοι και `μεις όπως και οι χώρες μας,
νιώθουμε παράνομοι σε μια πατρίδα άγονη,
άκου τις κραυγές των λαών κι όχι του Άδωνη,
νιώσε μας κοίτα μας τι σου θυμίζουμε?
Έλληνες του `50 πιάτα καθαρίζουμε,
γελαστοί σκούροι τύποι που βλέπεις στα φανάρια,
και τους θυμώνεις που σου πλένουνε τα τζάμια,
ξέρεις δε θα ήθελα να ήμουνα εδώ,
έχω πατρίδα οικογένεια και εγώ,
Έλληνα στη χώρα μου έχει εμφύλιο και χούντα μην ξεχνάς,
και εδώ είχατε εμφύλιο και χούντα,
νιώσε μας κανείς εδώ δεν ήρθε για να κλέψει,
ήρθαμε για δικαίωμα στο όνειρο στη σκέψη,
δεν πιστεύουμε στον ίδιο θεό μα έχουμε ένα κοινό,
και τους δυο πολιτικοί μας έχουν κλέψει.
Νιώσε μας αν θέλεις λίγη αγάπη δώσε μας,
στέγη δουλειά αξιοπρέπεια σώσε μας,
μόνο μη λες να φύγω δεν έχω που να πάω,
πατρίδα μου ειναι το χώμα που τώρα πατάω,
γι'αυτό νιώσε μας αν θέλεις λίγη αγάπη δώσε μας,
στέγη δουλειά αξιοπρέπεια σώσε μας,
μόνο μη λες να φύγω δεν έχω που να πάω,
πατρίδα μου είναι ότι μισώ και ότι αγαπάω
Είμαι το παρελθόν σου είμαι οι ενοχές σου,
είμαι η δουλειά που δε θα έκανες ποτέ σου,
είμαι τα όνειρα μου δίπλα στα όνειρα σου,
και τα παιδιά μου να παίζουν με τα δικά σου,
στην ίδια τάξη στο ίδιο άστυ,
αύριο στην ίδια σχολή στην ίδια φάση,
ίσως και στην ίδια δουλειά στην ίδια λάσπη,
μάθε το παιδί σου να αγαπά το μετανάστη,
νιώσε μας αν δεν μπορείς στους μπάτσους δώσε μας,
αν νιώθεις πιο καλά στα κελιά χώσε μας,
και άμα φοβάσαι μόνος τις νύχτες,
φώναξε στην γειτονιά και `συ τους χρυσαυγίτες,
νιώσε μας αύριο μπορεί να είσαι άρρωστος,
και το παιδί μου ίσως να `ναι γιατρός,
ή στη χειρότερη αύριο μπορεί να `σαι κατάδικος,
στο ίδιο κελί με μας το ίδιο να φαΐ να τρως,
για αυτό νιώσε με κάτσε δίπλα μου έλα μίλα μου,
θέλω να μου πεις τον καημό σου και εγώ την πίκρα μου,
θα βρω ελευθερία όταν στα λεωφορεία,
στην δίπλα θέση κάτσεις άνετα χωρίς φοβία,
πρόσεχε τα ghetto που φτιάχνουν δεν είναι λύση,
το ξένο θα μείνει ξένο όταν μόνο του ζήσει,
ή θα γίνουμε Astoria όπως εσείς στη Δύση,
ή μειονότητα του Saint Dennis να καίμε το Παρίσι.
Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 203.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτό το στρατόπεδο, είναι να μη σε βρούνε μνήμη μου.
Και αν πέσουν όσα γράφω στα χέρια κάποιου, θέλω να είναι παιδί.
Παιδί που να μην ξέρει να διαβάζει.
Απλά να κοιτάει το χαρτί και να φαντάζεται.
Και να αφηγείται για τον κόσμο πριν τις μηχανές.
Όσο για μένα, δε θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.
Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.
|
