Α

Β

Γ

Δ

Ε

Ζ

Η

Θ

Ι

Κ

Λ

Μ

Ν

Ξ

Ο

Π

Ρ

Σ

Τ

Υ

Φ

Χ

Ψ

Ω

Δεσπότης	Ούτε διάκο σ’ είδαμε ούτε πρωτοσύγκελο, και συ δεσπότης έγινες;
Δροσίς	Ο Μάρτης βάνει το σκύλο στο δροσό και το γάτη στον πυρόμαχο
Παροιμίες
Δαίμων	Ήθος ανθρώπω δαίμων.
Δαλιδά	Είναι φτούνη 'φτου μια κακούργα Δαλιδά! 
Δαλιδά	Μωρή κακούργα, Δαλιδά, άει στο διάλο, μωρή!
Δαλιδά	Τα κανόνισε, λοιπόν, η Δαλιδά κι είχε πράγματι μια ανιψιά ξεγυρισμένη και κόμματο αλλιώτικο.
Δάμασκος	Άγουρα δαμάσκηνα και πικρές ελιές.
Δαμιανός	Τον έφεραν από τον Κοσμά και το Δαμιανό
Δανάη	Αγέρας και γυναίκα δεν κλειδώνονται.
Δαναός	Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας. Βιργίλιος, 70-19 π.Χ., Λατίνος ποιητής
Δέσποινα	Οποία η δέσποινα, τοίαι και αι θεραπαινίδες.
Δέσποινα	Ούλοι οι Άγιοι σαν την Δέσποινα είναι;
Δέσποινα	Στον πορισμένο τον καιρό, δυστυχισμένη χώρα, εγώ η Μάρω δέσποινα και ο Γιάννης Θεολόγος
Δέσποινα	Εγώ η Μάρω, Δέσποινα κι' ο Γιάννης, θεολόγος
Δέσποινα	Ούλοι οι άγιοι δεν είναι σαν τη Δέσποινα
Δέσποινα	Παναγία μου Δεσποινα μου στραβοκούφανε τομ παπά μου
Δέσποινα	Σε τούτη την περίσταση στον οργισμένο τόπο, έγιν' η Κούτσω δέσποινα, κι ο Γιάννης θεολόγος
Δέσποινα	Όσα να τς δώκς η Δέσπω δε σ' λει κ' πολλά έτη
Δέσποινα	Αλλού με τρίβεις Δέσποινα, κι αλλού εγώ πονάω.
Δέσποινα	Σ’ τον μπιρισμένο τον καιρό δυστυχισμένη χώρα, εγώ η Μάρω Δέσποινα κι ο Γιάννης Θελόγος
Δέσποινα	Ας με λένε δεσποτίνα κι' ας πεθνήσκω πε τη πείνα
Δεσπότης	Φοβήθηκε ο παπάς τον Νοέμβρη και ο Δεσπότης τον Φλεβάρη.
Δεσπότης	Άλλου μέ τρίβεις, δέσποτα, κι άλλοϋ ’χω ’γώ τόν πόνο
Δεσπότης	Κάθε πρώτη του μηνός, για δεσπότης, για φανός.
Δεσπότης	Καλά είν’ τα φαρδομάνικα, μα είν’ για δεσποτάδες.
Δεσπότης	Αν ήταν καλή η δουλειά, θα δούλευε κι ο Δεσπότης.
Δεσπότης	Σαν θέλει η μοίρα, ο μυλωνάς γίνεται και δεσπότης.
Δήμαρχος	Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι.
Δήμαρχος	Και στο δήμαρχο να πας, γαϊδουρινή θα τηνε φας!
Δήμητρα	Δημητρούλα μου γειά σου πάρτα όλα δικά σου.
Δημήτριος	Πούστης τον πούστη αγαπά, πουτάνα τη πουτάνα, κι ο Μήτσος ο κωλομπαράς τους παίρνει όλους σβάρνα.
Δημήτριος	Τ’ άη – Δημητριού, τι είσαι ‘σύ και τι ‘μαι εγώ λέει το νιο κρασί στο παλιό.
Δημήτριος	Τον τρυγητή ξερόκανε τον Άγιο-Δημήτρη λασπόκανε.
Δημήτριος	Τ’ Αϊ – Δημητριού, μικρό καλοκαιράκι, κράτα το πουκάμισο και πέτα το σακάκι.
Δημήτριος	Πέρασε του Αϊ – Δημητράκη, άναψε γριά το τζάκι.
Δημήτριος	Ο Αγιώργης τ’ ανοίγει και ο Αϊ Δημήτρης τα κλείνει.
Δημήτριος	Άγιος Δημήτρης έρχεται (έφτασε) στα χιόνια φορτωμένος.
Δημήτριος	Έκαμε κι ο Νιόνιος βάρκα κι όλη μέρα τηνε καλαφάτιζε
Δημήτριος	Αη-Δημητράκη, μικρό καλοκαιράκι.
Δημήτριος	Τα έκαναν τάτσι μίτσι κότσι, και σε συντόμευση 'Τα τακιμιάσανε"
Δημήτριος	Άγιο Δημήτρη το σπυρί σου ως του Αγίου Πλατάνου 
Δημήτριος	Όλα τα μάτια άγιο Δημήτριο δεν βλέπουνε 
Δημήτριος	Την μέρα του Αγίου Δημητρίου ο χειμώνας σκαρφαλώνει στο φράχτη.
Δημήτριος	Ο μπαρμπα-Δημήτρης τινάζει τα άσπρα γένια του και πέφτει το πρώτο χιόνι
Δήμος	Θαν το φας και θα ειπείς και το Δήμο λεβέντη!
Δήμος	Τα θρέφ' ο δήμος λοιμόν φοβούνται;
Δίας	Βούλευμα μεν το Δίον, Ηφαίστου δε χειρ. Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής (Προμηθεύς Δεσμώτης) (για τα δεσμά του Προμηθέα)
Δίας	Αεί γαρ πίπτουσιν εύ οι Διός κύβοι. Σοφοκλής
Διογένης	Εἰ μὴ Ἀλέξανδρος ἤμην, Διογένης ἂν ἤμην. (Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα 'θελα να 'μουν ο Διογένης)
Διόνυσος	Αν σου κάτσει η Μαρία, τύφλα να’ χει ο Διονύσης.
Διόνυσος	Από τ' Άγιου - Διονυσίου και πέρα μπαίνει η οργή στη θάλασσα 
Δόξα	Αγεράσης τσ' ά-χ-χαλάσης, την καλήν τή-δ-δόξα θάσης 
Δόξα	Μη ζητάς τή δόξα περισσότερο από την ευτυχία! 
Δόξα	Μόνε δεις τή Δόξα μ', μή φοβάσαι!
Δόξα	Νειάτα και κάλλη φτείρουνται και πλούτος μπατταλεύγει, μόνο μιά δόξα και τιμή στό κόσμο βασιλεύκει 
Δόξα	Όταν έρθ' η δόξα, χάνεται το μνημονικό
Δόξα	Οι δόξες είναι αστραπές πού φέγγου μά πετούσι κ' εις ανοιγοσφάλισμα των ομματιώ σκορπούσι 
Δόξα	Πάντα όσ' άν ποιήτε εις δόξαν Χριστού καλώς ποιείτε 
Δόξα	Πολλοί τον πλούτον εμίσησαν την δόξαν ουδείς 
Δόξα	Ποτέ ανθισμένος δρόμος δεν οδηγεί στή δόξα 
Δόξα	Ουδέν κτήμα σεμνότερον της δόξας, πλήν μόνης της αρετής. Πάντων δ' ευτυχέστατος είναι ο αμφοτέρας ταύτας κατέχων
Δόξα	Ως πού να πή δόξα Πατρό, πέφτ' η πέτρα κί τόνε βαρεί
Δόξα	Δόξα από βραδύ κάπα κρέμα στό μαντρί
Δόξα	Δόξα νάχεις τρυγητή μου που ‘δα τρίχα στο μουνί μου.
Δόξα	Δόξα να ’χεις Αγιάννη μου Θεριστή, που ’δα την πούτσα μου ορθή!
Δόξα	Ιδού δόξης στάδιον λαμπρόν.
Δόξα	Ο πλούσιος έχει την τιμή, ο πλούσιος και τη δόξα.
Δούλη	Η κυρά έχει το σπίτι και η δούλα το κλειδί 
Δούλη	Η κυρά έχει τον άντρα και η δούλα τα κλειδιά! 
Δούλος	Αφέντες και δούλοι ένα γίναμε ούλοι.
Δούλος	Να δουλεύεις σαν το δούλο και να τρως σαν τον αφέντη.
Δράκων	Έκλασεν ο δράκος τζ' έκαμα εγιώ αγγόνιν
Δράκων	Μέθ θωρείς την οσσιάσ σου έτσι μηαλήτζ' τζαί νομίζης, πως είσαι δράκος
Δράκων	Έκλασεν ο δράκος, τζ' έβκαλεφ φωνήν
Δράκων	Ο δράκος βρίσκει λέσα πεθαμέν ανθρώπ' ξεχών' έτρωε.
Δράκων	Δράκου ρίζα νάχη (δε γλυτώνη) η κωκλή
Δροσίς	Από τσου ξένους δροσιά, κι από τσου δικούς φωτιά
Δροσίς	Ήμεις οι ζέν ιδώ ήμαστι σαν τ' δροσούλα στου κλαράκ'
Δροσίς	Αυτός είναι ανιδρόσγους παπάς πουτέ δεν είδαμι τ' δρουσιά τ'
Δροσίς	Όποιος τσοιμάται στη δροσιά τσαί στη δροσοπεζούλα κακοχειμώνα τημ περνά η έρημη του γούλα
Δροσίς	Άντρα μου, καλάντρα μου, τρώς κρομμύδι, τρώς δροσιά, τρώω κι' εγώ τ' αυτγά με το πολύν πολύν πιπέριν και καίεται η καρδιά μου
Δροσίς	Από κρυφοθέρμη περίμενε να σου δώση δροσιά
Δροσίς	Ο Μάης ρίχνει τη δροσιά, Απρίλης τα λουλούδια
Δροσίς	Ο Θεός με τον πάγο δροσίζει και με την δροσιά καίγει
Δροσίς	Κατακαϊμένε άνθρωπε σαν πόντικας γεννιέσαι, σαν λοντάρι θρέφεσαι, σαν τη δροσιά χαλειέσαι
Δροσίς	Όποιος δεν επερπάτησε τη νύχτα με φαγγάρι και την αυγή με τη δροσιά τον κόσμο δεν εχάρη
Δροσίς	Οι όψιμες θέλουν βροχές κι οι πρώιμες δροσούλες.
Δροσίς	Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, θέλουν τα μνιά δροσιά!
Δροσίς	Τρώω βούτυρο κι' αυγά, μου έφαγαν την καρδιά. Τρώω κρεμμύδια, τρώω δροσιά 
Δροσίς	Τα σύκα θέλουνε δροσιά και τα κεράσια κάψα
Δροσίς	Άλλο δεν έψησε την Οσία Μαρία, παρά η δροσιά του Μαγιού 
Δροσίς	Ανάρια τα κλωνάρια του κουνάει ο γερο-πεύκος, και πίνει και ρουφάει δροσιά κι αχολογάει και τρίζει
Δύση	Άστραψε στην Ανατολή και βρόντηξε στη Δύση.
Δώρος	Μερικών ανθρώπων κ' η αποδωρά των είναι φαρμάκι 
Δώρος	Πέντι παραδιού δώρου η χαρά τ' είνι μιγάλ' 
Δώρος	Και το δώρο, για μια θύμησ' είναι
Δώρος	Το δώρο έχει αντίδωρο.
Δώρος	Δώρο αν είναι και μικρό, μεγάλη χάρη έχει.
Δώρος	Εχθρών άδωρα δώρα ούκ ονήσιμα
Δώρος	Το δώρον θέλει αντίδωρον
Δώρος	Φόβου τους Δαναούς και δώρα φέροντας
Απόφθεγματα
Δεσπότης	Πλάτων Δούλοι γαρ και δεσπότης ουκ αν ποτέ γένοιντο φίλοι.
Δεσπότης	Δεσπότης δούλου δείται και δούλος δεσπότου. Αριστοτέλης
Δήμητρα	Sine Cerere et Baccho friget Venus. Χωρίς Δήμητρα και Βάκχο (Διόνυσο), η Αφροδίτη παγώνει
Δημοκρατία	Όσο υπάρχουν δικτατορίες, δεν μου πάει η καρδιά να επικρίνω τη δημοκρατία.
Δημόκριτος	Δημόκριτος την φιλαργυρίαν έλεγε μητρόπολιν πάσης κακίας.
Διάβολος	"Στην εποχή του παραδείσου, ο διάβολος έκανε τη γυναίκα να ντυθεί, σήμερα την κάνει να γυμνώνεται... Αλίμονο! Κι αυτός ο διάβολος διεφθάρη από τότε.
Δίας	Αίσωπος Ο εγγύς Διός, εγγύς κεραυνού.
Διογένης	Διογένης ερωτηθείς υπό τινος, διά τίνα αιτίαν οι άνθρωποι, τοις μεν προσαιτούσι, διδόασι, τοις δε φιλοσοφούσιν, ουδαμώς, είπεν, «Ότι χωλοί μεν και τυφλοί ίσως ελπίζουσι γενέσθαι, φιλόσοφοι δε ού.»
Διόνυσος	Sine Cerere et Baccho friget Venus. Χωρίς Δήμητρα και Βάκχο (Διόνυσο), η Αφροδίτη παγώνει
Διόνυσος	Ο Διόνυσος έχει πνίξει περισσότερους ανθρώπους από τον Ποσειδώνα.
Διόνυσος	Είμαι ακόλουθος του Διόνυσου. Θα προτιμούσα να είμαι σάτυρος παρά άγιος.
Διώνη	ἄνθρωπε, καλὴ μὲν Ἥρα, καλὴ δὲ καὶ Ἀθηνᾶ, καλλίστη δὲ πασῶν ἡ Διώνη
Δύρανδος	Dura lex, sed lex (Ντούρα λεξ, σεντ λεξ)
Ρητά
Δανάη	Χρυσός Δανάην έπεισεν εθέλουσαν.
Δίας	Η Αλήθεια είναι θυγατέρα του Δία. Πίνδαρος
Δικαία	Δικαίως κτω
Δίκαιος	Δικαίως κτω
Διογένης	Διογένης τον έρωτα είπε σχολαζόντων ασχολίαν.
Διογένης	Διογένης ερωτηθείς τι των θηρίων κάκιστα δάκνει έφη: των μεν αγρίων συκοφάντης, των δε ημέρων κόλαξ.
Διογένης	Διογένης λοιδορούμενος υπό τινος φαλακρού, έφη: «Σε μεν ουχ υβρίζω, τας δε τρίχας σου επαινώ, ότι κακόν εξέφυγον κρανίον».
Δόξα	Δόξαν δίωκε
Δόξα	Δόξαν μη λείπε
Φράσεις
Δαλιδά	Αυτή είναι μια Δαλιδά!
Δαλιδά	Είναι ούλο δαλιδά
Δαλιδά	Θ' ανοίξει τη δαλιδά του
Δαλιδά	Σαμψών και Δαλιδά
Δαμασκηνή	Tον ξάπλωσε με δυο δαμάσκηνα...
Δαμόκλεια	Δαμόκλειος σπάθη.
Δαμοκλής	Δαμόκλειος σπάθη.
Δάμων	Δάμων και Φιντίας
Δανάη	Πίθος των Δαναΐδων
Δεξαμενή	Κολυμβητική δεξαμενή
Δεξαμενή	Δεξαμενή πληροφοριών ή θεμάτων
Δεσπότης	Έχει δισπουτκά χέρια
Δήλιος	Δήλιον πρόβλημα.
Δήλιος	Δήλιος κολυμβητής.
Δήμαρχος	Από δήμαρχος κλητήρας ή Απ' τα ψηλά στα χαμηλά
Δημήτριος	Δημήτρη μου, Δημήτρη μου, μου τό κλεισες το σπίτι μου.
Δήμος	Το είπε ο Δήμος!
Δία	Η Δία την Τετάρτη, μας γύρισε την πλάτη.
Δίας	Ο Δίας την Τετάρτη, μας γύρισε την πλάτη.
Δίας	Γαμιέται ή γαμήθηκε ο Δίας
Διγενής	Διγενής κ' εγένουμουν
Διγενής	Έχει την αντρεία του Διγενή
Διγενής	Την άτσα του Διγενή έχει  ή Το πόδι του Δι(γ)ενή έχει
Διογένης	Καγώ, φησίν, Διογένης ο κύων.
Διογένης	Την ημέρα με τον λύχνος…σαν τον Διογένη
Διογένης	Με το κερίν το γυρεύγει…ως ο Διογένης
Διόσκουρος	Διόσκουροι (Κάστωρ και Πολυδεύκης)
Δομέτιος	Καττοφάες
Δομέτιος	Μεζές του Άη Δεμέτη: Κάττος στιφάδο.
Δομήνικος	Κάλλια στον Τούρκο παρά στο Γκρέκο
Δόξα	Η Δόξα την Τετάρτη, μας γύρισε την πλάτη
Δόξα	Είναι 'ς τις δόξες του
Δόξα	Εν τή δόξη του και εν τή παρδαλία του
Δόξα	Φήμη και Δόξα
Δόξα	Δόξαπατρί
Δούλη	Η δούλα του ση χρείαν κάεται (Πήγε να χέσει)
Δράκων	Και του δράκου τη ρίζα να 'η
Δράκων	Έχει δύναμη δράκου
Δράκων	Δράκου δόντι νάχης δε γλυτώνεις
Δράκων	Δρακόντειος νόμος.
Δράκων	Δρακόντει μέτρα
Δράκων	Αυτός είναι δράκος
Δράκων	Αυτός είναι δράκος στο φαϊ
Δράκων	Δράκος με τ' αλυσσίδια
Δράκων	Δράκου φωνή κόμα δεν άκσες
Δράκων	Ακούτε,Φώτου τα παιδιά, του Δράκου παλληκάρια.
Δροσίς	Σαν του Μαγιού το δρόσο.
Δροσίς	Τον έβαλε 'ς το δροσιό (φρέσκο)
Δροσίς	Το κρεμύδι 'ναι δροσιά
Δύρανδος	Fortis et durus (φορτις ετε ντούρους)
Δώρος	Τα δώρα σταύρωσαν τον Χριστό 
Δώρος	Το δώρο δε δωρίζεται 
Δώρος	Άδωρα εχθρών τα δώρα
Δώρος	Λίγο δώρο και πολλή αγάπ' 
Δώρος	Δώρον άδωρον
Στίχοι
Δέσποινα	Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια.
Δροσίς	Κλάψε με, μάνα μ’, κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι και την αυγούλα με δροσιά ώσπου να δύσει ο ήλιος, να βγουν τα ‘λάφια στις βοσκές κι όλες οι λαφίνες.
Ποιήματα
Δροσίς	Όλα τ’ άνθη, μητέρα, δεν είν’ αδελφάκια; Σε γαστρούλες και κήπους, αγρούς και ρυάκια, Μια δροσιά, και μικρά και μεγάλα;