Η Αγία Μάρτυς Ευφρασία καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.). Προερχόταν από επίσημη γενιά και διακρινόταν για την σωφροσύνη και το χρηστό της ήθος.

Την Ευφρασία την κατήγγειλαν ότι πιστεύει στον Χριστό. Τότε οι ειδωλολάτρες της ζήτησαν να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνη όμως έμεινε σταθερή και ακλόνητη στην πίστη της. Για τον λόγο αυτό την παρέδωσαν σε έναν άντρα άξεστο και βάρβαρο να την ατιμάσει. Η Αγία όμως απέφυγε την ατίμωση με τον εξής τρόπο: υποσχέθηκε σε εκείνο τον άνθρωπο ότι, αν δεν την πειράξει, θα του δώσει ένα φάρμακο, το οποίο να χρησιμοποιεί στις μάχες, ώστε να μην πληγώνεται από τα σπαθιά, τα ξίφη και τα ακόντια των εχθρών του. Και για να τον πείσει ότι αυτό που του υποσχέθηκε έχει βάση, έσκυψε το κεφάλι της και του είπε να την χτυπήσει με το σπαθί του στον αυχένα της, ώστε αμέσως να το επιβεβαιώσει. Εκείνος σχημάτισε την γνώμη ότι ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα αυτό που του υποσχέθηκε η Αγία και, αφού σήκωσε το σπαθί του, την κτύπησε δυνατά στον αυχένα, με την βεβαιότητα ότι αυτή δεν θα πάθαινε τίποτα.

Έτσι το σχέδιο της Αγίας Μάρτυρος Ευφρασίας πέτυχε. Δηλαδή κόπηκε μεν το κεφάλι της από το σπαθί του, όμως αυτή διέσωσε την αγνότητά της.

Όνομα:	Ευφρασία
Ετυμολογία:	Από τις λέξεις 'ευ'=καλώς και 'φράση' και σημαίνει αυτήν που εκφράζεται όμορφα.

Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γεννήθηκε το 301 μ.Χ. σε κάποιο χωριό της Άνω Αιγύπτου και έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 - 395 μ.Χ.).Σε ηλικία 30 χρόνων αποσύρθηκε στην έρημο της Νιτρίας και στη Συρία, όπου παρέμεινε για εξήντα ολόκληρα χρόνια και απέκτησε μεγάλη φήμη για τον ασκητικό του βίο και τις άλλες θαυμαστές αρετές του. Επειδή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, προέκοπτε στις αρετές ονομάσθηκε «παιδαριογέρων».Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ερήμου. Η άσκηση του ήταν δύσκολη, ωστόσο κατ' επιλογήν παρέμεινε στην άθληση. Αφού ασκήθηκε ο Όσιος Μακάριος και έφθασε σε βαθύ γήρας, κοιμήθηκε με ειρήνη το 395 μ.Χ.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνα (867 - 886 μ.Χ.), στην Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του ήταν και αυτός από την Ιερουσαλήμ, η δε μητέρα του από τη Βηθανία. Σε μικρή ηλικία οι γονείς του τον αφιέρωσαν σ' ένα των εκεί μοναστηριών, οπού διδασκόταν τη μοναχική ζωή και 12 χρονών εκάρη μοναχός. Αργότερα έφυγε από την Ιερουσαλήμ και πήγε στη Σελεύκεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Από τη Σελεύκεια επανήλθε στην Ιερουσαλήμ και από 'κεί πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου επί Πατριάρχου Τρύφωνος (928 - 931 μ.Χ.) πήρε Ιερατική θέση. Επί δε του διαδόχου του Τρύφωνα, Θεοφύλακτου (933 - 956 μ.Χ.) εκλέχτηκε επίσκοπος Κερκύρας για την πολύ ενάρετη ζωή του. Σαν ποιμενάρχης διακρίθηκε για την ευαγγελική του δράση και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στις ανάγκες του ποιμνίου του. Κάποτε όμως, ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος (911 - 959 μ.Χ.), άγνωστο για ποιο λόγο, ζήτησε να παρουσιαστούν στη βασιλεύουσα οι Κερκυραίοι πρόκριτοι, ο γέροντας, πλέον Αρσένιος, ανέλαβε να διευθετήσει τα πράγματα και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Στην επιστροφή όμως, πέθανε στο δρόμο κοντά στην Κόρινθο. Από 'κει μετακομίστηκε στην Κέρκυρα και το Ιερό του λείψανο έκανε, με τη χάρη του Θεού, πολλά θαύματα.

Όνομα:	Αρσένιος
Ετυμολογία:	Από τα αρχαία Ελληνικά 'άρρην/άρσην' και σημαίνει αρσενικός.

(329/330 – 378 m.X.) Γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Υπήρξε ένας από του μεγαλύτερους πολέμιους της Ελλάδας, του Ελληνικού πολιτισμού, της Ελληνικής παιδείας και κάθε τι του Ελληνικού. Το πρώτο του έργο είχε τίτλο «Κατά Ελλήνων.

Έκτισε την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Υπήρξε συμφοιτητής του αυτοκράτορα Ιουλιανού (γνωστού σαν Παραβάτη στους εκκλησιαστικούς κύκλους). Υπάρχουν δε σοβαρές ενδείξεις ότι υπήρξε ένας από τους ηθικούς αυτουργούς του φόνου του.

Όνομα:	Βασίλειος
Ετυμολογία:	Από το επίθετο βασίλειος,-α, -ον και σημαίνει "αυτός που ανήκει στο βασιλιά".

Γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού και την Νόννα. Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και την πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία.

Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια.

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.

Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.

Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.

Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.

Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.

Όνομα:	Γρηγόριος
Ετυμολογία:	Από το ρήμα γρηγορώ και σημαίνει "αυτός που είναι σε εγρήγορση, που παρακολουθεί και προσέχει, ο ακοίμητος φρουρός"

Έζησε στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα, όταν η Ελληνική θρησκεία έφτανε προς το τέλος της. Ως επίσκοπος στην, κατεχόμενη σήμερα από τους Τούρκους, Κυρήνεια της Κύπρου, με το μεγάλο ζήλο του υπέρ της χριστιανικής πίστης και για τις κατακτήσεις που επιτύγχανε μέσα στον ειδωλολατρικό κόσμο, προκάλεσε την οργή του ηγεμόνα Σαβίνου ο οποίος τον συνέλαβε, τον βασάνισε και τον φυλάκισε. Αργότερα, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ελευθερώθηκε και συνέχισε με περισσότερο ζήλο το έργο του. Δύο χρόνια μετά όμως, το 315 μ.Χ., πέθανε ειρηνικά.

Όνομα:	Θεόδοτος
Ετυμολογία:	Από τα αρχαία Ελληνικά ’θεός’ και ‘δίδωμι’=δίδω και σημαίνει αυτός που δόθηκε στον ή από τον θεό.

Ο Άγιος Θεόδωρος διά Χριστόν Σαλός (σαλεμένος) από μικρός αφιερώθηκε στον Θεό και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1392 μ.Χ. στη Ρωσία.

Όνομα:	Θεόδωρος
Ετυμολογία:	Από το θεός και το δώρον και σημαίνει "δώρο του Θεού".

Ο Αγιος Μακάριος ο Καλογεράς, ο Εθνοδιδάσκαλος γεννήθηκε στην Πάτμο το 1688 μ.Χ., και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη για σπουδές και ήρθε σ΄ επαφή με σημαντικές οικογένειες και κληρικούς της Βασιλεύουσας. Μετά το τέλος των πολυετών σπουδών του υπηρέτησε ως Διάκονος πλάι στο Μητροπολίτη Νικομήδειας.

Καθώς ο Μακάριος ενδιαφερόταν πολύ για τη διδασκαλία και τη διαπαιδαγώγηση των υπόδουλων Ελλήνων, επέστρεψε στην Πάτμο το 1713 μ.Χ. και ίδρυσε την Πατμιάδα Σχολή. Τα μαθήματα στη σχολή παρέχονταν δωρεάν σε όλους τους μαθητές και αρχικά ο Μακάριος δίδασκε μόνος του. Μετά από μερικά χρόνια, οι καλύτεροι των μαθητών επιλέχθηκαν ως διδάσκαλοι της σχολής. Οι μαθητές αυτοί κατάγονταν από την Πάτμο και από άλλα μέρη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι κύριοι συνεργάτες του ήταν ο μοναχός Κοσμάς από τη Λήμνο και ο μοναχός Γεράσιμος ο Βυζάντιος. Ο αριθμός των μαθητών αυξήθηκε σε εκατό, γι' αυτό και θεωρήθηκε απαραίτητη η δημιουργία νέων κτηρίων, τα οποία δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια εύπορων δωρητών από την Κωνσταντινούπολη. Η Πατμιάδα μετεξελίχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες σχολές του Ελληνισμού.

Ο Μακάριος, ο οποίος είχε εξασθενημένο οργανισμό, απεβίωσε στην Πάτμο το 1737 μ.Χ. , αλλά η έντονη δράση και το έργο του διέσωσαν το όνομά του. Η Ιερωσύνη του δεν ανήλθε ποτέ πέραν του βαθμού του Διακόνου, επειδή αρεσκόταν περισσότερο, όπως ο ίδιος έλεγε να διακονεί παρά να διακονείται.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

1392-1444 μ.Χ. Μεγάλος πολέμιος της ένωσης των εκκλησιών (Ανατολικής και Δυτικής) που είχε επιτευχθεί στη σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας. Βασικά είναι ο υπ'αριθμό 1 αίτιος. Προς αυτόν είναι αφιερωμένο το πιο κάτω δίστιχο

"Κρατεί μεν Άτλας μυθικώς ώμοις πόλον,
Κρατεί δ’ αληθώς Μάρκος Oρθοδοξίαν."
(πόλος εδώ εννοεί τον ουράνιο θόλο, το στερέωμα)

Ταυτόχρονα θα πρέπει να υποδειχθεί και πιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης μεταξύ χριστιανών Ορθοδόξων και Καθολικών. Καταποντισμός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και υποδούλωση, για αιώνες, των Ελλήνων και πολλών άλλων εθνών, στου Τούρκους.

Όνομα:	Μάρκος
Ετυμολογία:	Από το Λατινικό Μars - rtis (ο θεός Άρης των Ρωμαίων) και σημαίνει "ο φιλοπόλεμος".

Όσιοι Μάξιμος και Δομέτιος οι αυτάδελφοι

Όνομα:	Δομέτιος
Ετυμολογία:	Από το Λατινικό ρήμα 'domito'=δαμάζω οπότε το όνομα Domitius σημαίνει τον δαμαστή. Η κατάληξη -ιανός σημαίνει αυτόν που ανήκει στον Δομέτιο.

Όνομα:	Κοσμάς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο ουσιαστικό κόσμος (στολισμός,κόσμημα) και σημαίνει "αυτός που αγαπάει την τάξη, τον στολισμό".

Ο Όσιος και Θεοφόρος Μακάριος έζησε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.), Θεοδοσίου (379-395 μ.Χ.) και Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.). Ήταν ο πρώτος, κατά πάσα πιθανότητα, Επίσκοπος Ιερισσού της Χαλκιδικής και θεωρείται κτήτορας του ναού του Αγίου Στεφάνου της μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου όρους.

Κατά τα πρώτα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας, συναντήθηκε με τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος επιζητούσε να κτίσει τη Νέα Ρώμη κοντά στον Ακάνθιο ισθμό, που κείται κοντά στην Ιερισσό και το Άγιο Όρος. Με την σοφία των λόγων του έπεισε τον βασιλέα να μην προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδίων του και έτσι διέσωσε το φιλήσυχο της περιοχής και μάλιστα το Άγιον Όρος.

Επί Ιουλιανού του Παραβάτου ο Άγιος καταδιώχθηκε και κατέφυγε στον Άθωνα. Θεωρείται δε δεύτερος κτήτορας της μονής Κωνσταμονίτου.

Ο Όσιος Μακάριος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη επί της βασιλείας του Αρκαδίου (395-408 μ.Χ).

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

Ασκητής μοναχός που μια φορά πήρε την απόφαση και επί επτά χρόνια δεν έφαγε κανένα μαγειρεμένο φαγητό. Σε άλλη περίπτωση προκειμένου να ξεπεράσει τα ανθρώπινά του ερωτικά ένστικτα κατέφυγε σε ένα εντελώς έρημο και ελώδη τόπο, όπου τον κατέφαγαν του κουνούπια για έξι μήνες, παραμορφώνοντας τον.

Λέγεται επίσης για ένα θαύμα που έκανε όταν τον πλησίασε μια ύαινα, κουβαλώντας μαζί της το τυφλό νεογνό της, Εκείνος, αφού έπτυσε στα μάτια του μικρού ζώου, του χάρισε το φως. Έτσι, θεραπευμένο πλέον, το πήρε η ύαινα και έφυγε. Την άλλη μέρα το πρωί, αυτή γύρισε πάλι στον Άγιο, φέρνοντάς του από ευγνωμοσύνη μια μεγάλη προβιά για στρώμα. Εκείνος όμως είπε στην ύαινα: «πράγματα προερχόμενα από αδικία εγώ δεν τα δέχομαι». Εκείνη τότε, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε από την αυλή.

Κοιμήθηκε με ειρήνη σε βαθύ γήρας, το 395 μ.Χ.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

Έζησε μεταξύ 13ου και 14ου αιώνα μ.Χ. Μόνασε στη μονή του Αγίου Θεοδοσίου των Σπηλαίων του Κιέβου. Κοιμήθηκε με ειρήνη.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

Ο Όσιος Μακάριος μόνασε στη μονή του Αγίου Αντωνίου της Μεγάλης Λαύρας του Κιέβου. Έζησε και κοιμήθηκε με ειρήνη το 12ο αιώνα μ.Χ.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

Έζησε μεταξύ του 15ου και 16ου αιώνα και ασκήτεψε στο Νόβγκοροντ της Ρωσίας.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

και Δομέτιος οι αυτάδελφοι

Όνομα:	Μάξιμος
Ετυμολογία:	Από το λατινικό 'maximus' και σημαίνει "ο μέγιστος". Η κατάληξη '-ανος' σημαίνει αυτόν που ανήκει στον Μάξιμο.

Ο Όσιος Μελέτιος, που το αρχικό του όνομα ήταν Μιχαήλ, γεννήθηκε το έτος 1206 μ.Χ. στην πόλη Θεόδοτο του Πόντου και οι γονείς του ονομάζονταν Γεώργιος και Μαρία. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Από την παιδική του ηλικία αγάπησε το μοναχικό βίο. Γι’ αυτό, αφού εγκατέλειψε τον κόσμο, έγινε μοναχός στο όρος Σινά και στη συνέχεια επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους, την Αίγυπτο και διάφορα μοναστήρια της Δαμασκού. Τελικά εγκαταβίωσε στη μονή του Αγίου Λαζάρου στο όρος του Γαλησίου της Μικράς Ασίας, όπου διήλθε το βίο του με άσκηση, προσευχή και νηστεία.

Μετά το 1261 μ.Χ. ήλθε στην Κωνσταντινούπολη και ασκήτευε στο όρος του Αυξεντίου. Παράλληλα περιερχόταν στις πόλεις και τα χωριά και προπαγάνδιζε εναντίον της ένωσης των εκκλησιών.

Μεταξύ των ετών 1271 μ.Χ. και 1274 μ.Χ., επί της νησίδος προ της περιοχής του Ακρίτα, ίδρυσε μονή που την αφιέρωσε στον Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο.

Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Παλαιολόγος τον εξόρισε στη νήσο της Σκύρου μαζί με τον μοναχό Γαλακτίωνα τον Γαλησιώτη, από την οποία επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα στην Κωνσταντινούπολη. Ο Πατριάρχης Ιωσήφ (1267 - 1275 μ.Χ., 1282 - 1283 μ.Χ.) θέλησε να τον χειροτονήσει Πρεσβύτερο, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε. Έγραψε πολλά κατά των Λατίνων και έπαθε για την Ορθόδοξη πίστη του πολλά. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται ως Ομολογητής.

Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη το 1283 μ.Χ. σε ηλικία 77 ετών και ενταφιάσθηκε στη Μονή του Αγίου Λαζάρου.

Το σπουδαιότερο από τα έργα του είναι η «Αλφαβηταλφάβητος», ένα μεγάλο ποίημα από 13.000 περίπου στίχους, στο οποίο εκτίθενται θεολογικές σκέψεις και ιδέες.

Όνομα:	Μελέτιος
Ετυμολογία:	Από το ουσιαστικό μελέτη και σημαίνει "αυτός που δείχνει ενδιαφέρον, προσοχή και φροντίδα".